متولد ۲۸ آوریل ۱۹۰۸ – مرگ ۹ اکتبر ۱۹۷۴

او یك كارخانه دار آلمانی تبار اهل سودتلند (یك منطقه آلمانی نشین در چكسلواکی) بود كه با نجات حدود ۱۲۰۰ یهودی در طول جنگ جهانی دوم به وسیله بكارگیری آنها در كارخانه ظروف چدنی و كارخانه مهمات سازی كه مكان آنه به ترتیب در لهستان و چكسلواکی بود نجات داد.

اوایل زند گی

شیندلر در تاریخ ۲۸ آوریل ۱۹۰۸ اسویتاوی (به زبان آلمانی زویتائو) واقع در موراوی كه در آن زمان قسمتی از امپراطوری اتریش – مجارستان بود و اكنون در خاك چكسلواکی است متولد شد. مذهب والدین او، هانس شیندلر و همسرش فرانسیسكا لاسر كاتولیك رومی بود اما زمانی كه اسكار ۲۷ ساله بود این دین را ترك كردند. اسكار نسبت به خواهر جوانترش الفرید بسیار سخت گیر بود. پس از اتمام دوره مدرسه او به عنوان یك فروشنده در یك فروشگاه بزرگ مشغول به كار شد. در ۶ مارس ۱۹۲۸ شیندلر با امیلی پلزل (تولد ۱۹۰۷ – وفات ۲۰۰۱) دختر ژزف و ماریا پلزل ازدواج كرد. این ازدواج ثمری نداشت. آنها از این ازدواج فرزندی نداشتند.

در سال ۱۹۳۰ او شغل خود را چندبار تغییر داد. او اغلب تلاش میكرد در تجارت شغلهای مختلفی را امتحان كند اما به دلیل بحران ۱۹۲۹ (معروف به سقوط بزرگ) بسرعت ورشكست میشد. او درسال ۱۹۳۵ در گروه جدایی طلب آلمانی سودت لند عضو شد. اما یك تبعه چكسلواکی باقی ماند. شیندلر شروع بكار برای سازمان ضد اطلاعات نظامی آلمان (معروف به ABWEHR ) كرد. او درجولای سال ۱۹۳۸ شناسایی و زندانی شد. اما پس از كنفرانس مونیخ به عنوان یك زندانی سیاسی از زندان آزاد شد در سال ۱۹۳۹ شیندلر عضو حزب نازی شد. یكی از منابع (كه به استناد پروندهای تحقیق و اسناد نازی تهیه شده است) ادعا میكرد كه او به فعالیت خود برای ABWEHR برای هموار كردن مسیر آلمان درحمله به لهستان در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ ادامه داد.

جنگ دوم

شیندلر یك تاجر فرصت طلب بود. او صرفا در جستجوی سود ناشی از اشغال لهستان توسط آلمان نازی در سال ۱۹۳۹ بود. شیندلر مالكیت یك كارخانه تولید ظروف آشپزی چدنی را كه به دلیل ورشکستگی تعطیل بود در یك دادگاه در كراكوی لهستان بدست آورد. شیندلر كارخانه را به نام DEF تغییر نام داد و با كمك یك حسابدار یهودی به نام ایزاك اشترن (ITZAK STERN) او توانست حدود ۱۰۰۰ كارگر یهودی را از اردوگاه كار اجباری برای كار در كارخانه بخدمت بگیرد. وقتی شیندلر و اشترن برای اولین بار یكدیگر را ملاقات كردند شیندلر دست خود را به سوی اشترن دراز كرد اما اشترن از فشردن دست شیندلر خودداری كرد و گفت براساس قوانین آلمان نازی دست دادن یك یهودی با یك آلمانی ممنوع میباشد. شیندلر در جواب او جمله زشتی را بر زبان راند (او به قانون آلمان توهین كرد).

شیندلر بسرعت به خرج كردن كل درآمد خود عادت كرد. او مهمانیهای باشكوه برای اعضای اس اس (SS) برگذار میكرد و برای كسب سود با آنها به مذاكره میپرداخت. او شروع كرد به به كار گرفتن مخفیانه كارگران یهودی بدون ملاحظه خطرات احتمالی آن. او ادعا كرد كه كارگران غیر متخصص برای كارخانه او بسیار ضروری میباشند. او در سال ۱۹۴۲ شاهد حمله نازیها به گتوی شهر كراكو (گتو به محله مخصوص یهودیان در اروپا گفته میشد كه با دیواری از دیگر مناطق شهر جدا و محصور میشد) بود. جایی كه سربازان مشغول جمع آوری سكنه یهود و انتقال دسته جمعی آنها به اردوگاه كار اجباری پلاسزوف (به مطلب آمون گوت مراجعه شود) بودند. شیندلر در جریان حمله به گتوی كراكو شاهد قتل و كشتار دسته جمعی یهودیانی بود كه بسیاری از آنها بعضا برای او كار میكردند. او شخصا آنها را به اقامت در كارخانه خود تشویق میكرد. پس از حمله به كراكو شیندلر بشکلی فزاینده از تمام مهارت خود برای حراست از یهودیان كه به نام او نامگذاری شدند (آنها به نام یهودیان شیندلر خوانده میشدند) استفاده كرد.

شیندلر از مسیر خود برای استفاده ابزاری از كارگران یهودی برای كار در كارخانه DEF خرج شد (و اهداف انسان دوستانه را برگزید) و اغلب بعنوان یك فرشته نجات كارگران یهودی برای بیرون رفتن از شرایط حاد و دشوار عمل میكرد. اریك سیلور در كتاب خود میگوید: دو مرد گشتاپو به دفتر كار شیندلر آمدند و خواستار تحویل یك خانواده پنج نفره یهودی شدند كه با اوراق جعلی هویت خود را به لهستانی تغغیر داده بودند. سه ساعت بعد آنها قدم میزدند و شیندلر به دو مرد گشتاپو كه مست و گیج شده بودند (شیندلر به آنها مشروب زیادی داده بود) گفت اطاق مرا ترك كنید بدون زندانی و بدون پروندهای درخواست استرداد آنها. حالت فوق العاده كارخانه او (تجارت لازم برای جنگ) یك عامل قطعی برای كوششها و حمایت های او از یهودیان كارگرش شد. هر وقت كه كارگران یهودی او تهدید به انتقال به اردوگاه های كار اجباری میشدند او برای بخشودگی آنها وارد عمل میشد. زنان، كودكان و افراد معلول بگونه نمایشی به عنوان یك نیروی ضروری برای كار با ماشین آلات بكار گرفته میشدند. او با آمون گوت فرمانده اردوگاه پلاسزوف قرار گذاشت كه ۷۰۰ نفر از یهودیان اردوگاه پلاسزوف به اردوگاهی كه شیندلر برای اسكان كارگران یهودی در مجاورت كارخانه ساخته بود انتقال یابند جایی كه انها میتوانستند بدون خطر غارت به وسیله نظامیان آلمانی اسكان یابند. شیندلر اغلب بطور قاچاق كودكان را از گتو خارج میكرد و آنها را به راهبه ای میسپارد تا درمقابل سوال نازیها ادعا كنند كه آنها كودكان یتیم مسیحی هستند.

شیندلر دو بار به دلیل بدگمانی به فعالیت در بازار سیاه و به جرم اختلاس زندانی شد زیرا گوت و سایر افسران اس اس از قابلیت های یهودیان در امور مالی ، جواهر شناسی، و كارهای هنری به سود خودشان سو استفاده میكردند (آنها آثار هنری و اوراق مالی و جواهرات یهودیان را برای خودشان برمیداشتند). اما مطابق قانون رایش سوم این اموال متعلق به دولت رایش بود و شیندلر واسطه فروش بعضی از این اموال در بازار سیاه بود و همچنین بعضی دیگر را برای افسران اس اس نگهداری نمود. (او اقدام به مخفی نمودن بعضی از آثار هنری و جواهرات به یغما رفته از یهودیان برای افسران اس اس نمود) او برای فرار از دادگاه با پرداخت رشوه از زندان آزاد شد.

زمانی كه ارتش سرخ به آشویتس و سایر اردوگاههای كار اجباری واقع در آخرین نقاط جبهه شرق نزدیك شد، افسران اس اس اقدام به تخلیه باقی مانده زندانیان و انتقال آنها به سوی غرب (خاك اصلی آلمان، چكسلواکی و اتریش) نمودند شیندلر افسران نازی را ترغیب نمود كه به او برای انتقال ۱۱۰۰ كارگر یهودی برای انتقال به برننس (BRNENEC) واقع در منطقه سودتلند چكسلواکی آزادی عمل دهند. بنابراین یهودیانی كه او آنها را سرپرستی میكرد از مرگ قطعی در اردوگاههای مرگ نازی گریختند. در برننس او یك كارخانه دیگر كه سابقا متعلق به یك یهودی بود را بدست آورد. جاییكه او به تولید گلوله توپ و نارنجك برای عملیات جنگی اقدام نمود. هر چند در طول ماه هاییكه این كارخانه فعایت میكرد حتی یك گلوله توپ كه بتواند واقعا در جنگ بكار برده شود ساخته نشد. بنابراین شیندلر پولی بدست نیاورد و ناچارا ثروت و اندوخته های قبلی او بطور پیوسته بدلیل دادن رشوه به افسران و پرداخت بدهی به كارگرانش رو به نقصان رفت.

پس از جنگ

با پایان جنگ شیندلر تمام دارایی حود را به دلیل پرداخت رشوه و خرید ملزومات مورد نیاز كارگران خود از بازار سیاه خرج كرده بود. او واقعا بیچاره و بی نوا به شهر گنسبورگ آلمان و کمی بعد به مونیخ نقل مكان كرد اما در آلمان پس از جنگ موفق نبود. در حقیقت او كمك اندکی از آژانس یهود دریافت كرد. سرانجام در سال ۱۹۴۸ شیندلر به آرژانتین مهاجرت كرد جاییكه او دوباره ورشكست شد او در سال ۱۹۵۷ از همسر خود امیلی جدا شد و در سال ۱۹۵۸ به آلمان بازگشت و در آنجا یك سری از تجارت های ناموفق پرخطر را تجربه كرد. شیندلر یك آپارتمان كوچك در خیابان هامپ بان هوف در پلاك ۴ واقع در فرانكفورت در ایالت ماین در آلمان غربی اجاره كرد و دوباره سعی كرد با كمك یك آژانس یهودی یك كارخانه سیمان تاسیس كند. این دومین ورشکستگی او در سال ۱۹۶۱ بود. شریك تجاری او شركت را لغو كرد. در سال ۱۹۷۱ اسكار شیندلر برای زندگی با دوست خود در هیلد شیم در آلمان به آن شهر نقل مكان كرد. او بعلت یك عارضه قلبی به بیمارستان شانك برن وارد در هیلد شیم بستری شد و در ۹ اكتبر ۱۹۷۴ در سن ۶۶ سالگی درگذشت. هزینه بیمارستان او توسط سازمان تامین اجتماعی شهر هیلد شیم پرداخت شد. او در یك گورستان مخصوص مسیحیان واقع در كوه صهیون در اورشلیم مدفون شده است و تنها کسی از بین مقامات نازی محسوب میشود كه مورد احترام یهودیان است. او در سال ۱۹۶۷ توسط موسسه یادبود ید وشم مورد تجلیل قرار گرفت.

پس از مرگ

در پاییز ۱۹۹۹ یك چمدان متعلق به شیندلر پیدا شد كه دارای بیش از ۷۰۰۰ عكس و پرونده شامل لیستی از كارگران یهودی شیندلر بود. این پرونده ها با سربرگ كارخانه ضروف چدنی شیندلر بود و در آن نام تمام كارگران یهودی كه برای كار در كارخانه ضروری شناخته شده بودند توسط افسران اس اس تهیه شده بود. دوست شیندلر این چمدان را در اتاق زیر شیروانی خانه هیلد شیم جاییكه او تا آخرین لحظه مرگ در آنجا ساكن بود پیدا كرد وقتی این مسئله فاش شد روزنامه اشتوتگارت زیتونگ شهر اشتوتگارت آن را چاپ كرد.

محتویات پرونده شامل لیست نجات یافته گان و سخنرانی خداحافظی شیندلر زمانی كه در سال ۱۹۴۵ یهودیان را ترك میكرد (پس از شكست آلمان نازی و به منظور جلوگیری از اسارت بدست ارتش شوروی) بود كه اكنون در موزه ید وشم در اورشلیم نگهداری میشود.